Rozdział X: Całkowicie spokojny.

                Następnego dnia obudziłem się w ramionach panny Swift, gorące słońce przedzierało się przez luki w zasłonach, a delikatny kurz latał w jego promieniach. Wydawało mi się, że od poprzedniego dnia minęły wieki, chociaż po spojrzeniu na zegarek, zorientowałem się, że minęło zaledwie kilka godzin. Ślęczałem nad piosenką prawie do piątej nad ranem, ale nie narzekałem, wszystko pasowało do siebie, a i muzyka była w pełni dokończona. Musnąłem bladoróżowy policzek Taylor, kiedy ta z mruknięciem otworzyła oczy i spojrzała na mnie z na wpół przymkniętych powiek, już od rana uśmiechając się słodko. Trochę czerwieni z wczorajszej pomadki pozostało na jej wargach, które ucałowałem jak tylko złączyła je ze sobą. Przyciągnąłem ją do siebie i splotłem ze sobą nasze dłonie, patrząc w jej oczy, uświadomiłem sobie, jak dobrze jest budzić się obok kogoś, kto czuję do ciebie coś poważnego, obok kogoś bliskiego.

- Wyspałaś się? - zapytałem czując delikatne łaskotanie jej włosów na swojej piersi.

- Mhm, szkoda, że pół nocy przesiedziałeś z zeszytem i gitarą. - mruknęła pomiędzy ziewem, a westchnieniem, a w jej głosie wyłapałem małą nutkę żalu.

- Przepraszam, ale wena mnie naszła i sama rozumiesz... Obiecuję, że jak dzisiaj wieczorem się położę, to nie wstanę do samego rana! - zaśmiałem się i ucałowałem jej czoło. - Pójdę zrobić ci śniadanie.

- Mhm, trzymam cię za słowo. - odwróciła się na bok i wstała z łóżka, zapomniałem już nawet, że spała tylko w mojej koszulce, która sięgała jej kawałek za pośladki, które mogłem teraz podziwiać, kiedy przechadzała się po sypialni. - Nie gap się tak, u siebie jestem. - mruknęła i z szafy wyjęła jakieś ubrania i zamknęła się w łazience. Uśmiechnąłem się, była całkiem porządnie zbudowaną kobietą.

                Po miłym śniadaniu i czułym poranku, zabrałem torbę i z niechęcią zostawiłem swoją dziewczynę w apartamencie, żeby dokończyć nagrywanie w studiu. Zmieniłem trochę repertuar, który miałem nagrać i zamiast Please be mine, postanowiłem premierowo pokazać nowe dzieło, napisane tej nocy. Czułem tę piosenkę, czułem ją całym sobą i każde słowo, które śpiewałem, docierało do mnie ze zdwojoną mocą. W pewnym momencie chciałem, żeby Miley dostała tą piosenkę osobiście, żeby wzięła ją do serca i przejrzała na oczy, przed którymi ja wciąż widziałem Liama, czule obejmującego się z jakąś wypindrzoną aktoreczką, która nie mogłaby dosięgać do jej pięt. Nie rozumiałem, jak on może traktować moją Smiley w tej sposób... Gdybym ja był jej mężczyzną, zrobiłbym dla niej wszystko.

                Do domu wróciłem z bukietem czerwonych kwiatów, chciałem zrobić przyjemność swojej dziewczynie, całkiem fajnie to brzmi. Ucałowałem jej usta i oznajmiłem, że dokończyłem nagrywanie i w końcu byłem wolny, by wracać do domu! Stęskniłem się już za nimi wszystkimi.

- Będę musiał wrócić tylko na premierę. - oznajmiłem z uśmiechem, kiedy blondynka usadowiła się na moich kolanach.

- Mam nadzieję, że wracasz zadowolony?

- W stu procentach. - zapewniłem ją, całując zagłębienie jej szyi. - Koncert nagrany, dwie nowe piosenki, wszystko idealnie dograne... Żyć nie umierać.

- Ta. - mruknęła krzywiąc nieco swoje usta, dobrze wiedziałem, o co jej chodzi.

- Oj, Tay. - ustami przejechałem po jej ramieniu wzdłuż szyi. - Przecież nie porównam mojego anioła do rzeczy tak przyziemnej jak koncert. To z ciebie cieszę się najbardziej. - zapewniłem. - Dziękuję, że tu ze mną przyjechałaś, że wytrzymywałaś przy moim boku i, że teraz mogę nazywać cię swoją dziewczyną. To dla mnie zaszczyt.

- Powinnam była związać się z jakimś sportowcem... Przynajmniej nie mówiłby do mnie, jakby właśnie pisał tekst nowej piosenki. - mruknęła i wstała z moich kolan. - A, i nie ma za co.

- Jesteś urocza. - mruknąłem z rozbawieniem.

- A ty tępy.

- Taka słodka. - z rozbawieniem przybliżałem się do niej, aż złapałem ją tuż przy drzwiach do jej sypialni i przygwoździłem plecami do ściany, aż na chwilę nie mogła złapać tchu. Szeptałem do jej ucha słodkie słówka i całowałem jej policzki. Od wieków nie czułem się tak szczęśliwy, jak w tej chwili, z tą blondynką, przy tej beżowej ścianie. Czułem, że przy odpowiedniej ilości czasu, mógłbym obdarzyć ją pięknym uczuciem, jakim jest miłość, na tę chwilę jednak byłem jedynie zakochany do granic możliwości. Gdzieś spomiędzy jej rozchylonych ust dobiegł mnie cichy pomruk. Podkręcony do swoich górnych granic, zachłannie wpiłem się w usta blondynki, dłońmi ściskając jej twarz. Ręce Taylor błądziły pod moją koszulką, a ja jedną rękę zsunąłem na jej talię, gładząc ją delikatnie. Po ciele Swift przeszedł dreszcz, poczułem go gdy jej koszulka dziwnym trafem podwinęła się. Wszystkie te odczucia w tej chwili były tak intensywnie, że nie potrafiłem się od niej oderwać. Ta bliskość, myśl posiadania jej i wiedza, że jest ze mną. Nie zauważyłem nawet, kiedy nasze kroki zaczęły zmierzać w kierunku wielkiego łóżka, stojącego na środku pokoju. Kiedy opadliśmy na nie, a ja leżałem na niej, opamiętałem się. Nie mogłem jej tego zrobić, nie ten pierwszy raz, kiedy czuję, że moje uczucia do niej nie są na tyle silne, abym mógł być z nią do końca swojego życia. Dla mnie to było ważne, Taylor była ważna i nie chciałem jej skrzywdzić, nie była dziewczyną, której nie znałem i którą z łatwością mógłbym wykorzystać. Z niechęcią i buzującymi zmysłami, odsunąłem się od blondynki i przepraszając, wycofałem się z pokoju. Zadawałem sobie w myślach jedno pytanie, co ja narobiłem?!

                Po kilkunastu minutach, które ciągnęły się w nieskończoność, cicho zapukałem do jej drzwi. Nie otworzyła mi ich sama, usłyszałem jedynie ciche łkanie. Brawo, Nick. Zaklnąłem pod nosem i uchyliłem lekko drzwi, zaglądając do środka. Taylor siedziała na ziemi z podkurczonymi nogami, a głowę ukrywała w dłoniach. Zacisnąłem na chwilę powieki, by zaraz usiąść obok niej na ziemi.

- Nie płacz kochanie. - szepnąłem i przytuliłem ją do siebie, gdzie rozpłakała się jeszcze bardziej. - Tay, ja nie chciałem, nie wiedziałem, że... że będziesz się tak czuła, ja.. ja przepraszam. - mówiłem do jej ucha, chcąc uspokoić ją w swoich ramionach. Po chwili ucichła, a jej delikatnie ciało przestało trząść się w spazmach płaczu. Gładziłem dłonią jej włosy i przeklinałem siebie w duchu. Musisz nad sobą panować, Nick, nie chcesz jej skrzywdzić, mówiłem do siebie. I wierzyłem w to, nie mogłem dopuścić, żeby zrobić jej krzywdę, przecież przysiągłem sobie, że będę dla niej najlepszy, jaki mogę być.

- Przepraszam. - mruknęła, kiedy przesiedzieliśmy na ziemi już spory kawał czasu. - Nie wiem co się stało, nie chciałam, ja...

- Cii, nic nie musisz mówić, biorę winę na siebie... Powinienem był opanować się trochę, zapędziłem się..

- Ale ja tego chciałam. - przerwała mi w połowie i spojrzała prosto w moje oczy. - Chciałam tego tu i teraz, myślałam, że... No nie wiem, może trochę cię pociągam, czy coś...

- Bo tak jest, słodka, ale to nie czas i nie miejsce, obiecuję ci, że zrobimy to gdzieś, gdzie jest wyjątkowo, twój pierwszy raz musi tak być. - uśmiechnąłem się i pocałowałem ją we włosy.

- Cieszę się, że tak o tym myślisz, ale mimo to, chcę przeprosić za dzisiaj... Od rana mam jakieś humorki, jestem zestresowana, niedługo muszę pokazać nowy materiał, a mam może ze dwie piosenki...

- Myślę, że musisz się po prostu rozerwać, a wena sama do ciebie przyjdzie. Możemy pójść gdzieś dzisiaj, tylko we dwoje. - zaproponowałem. - Zjemy kolację w jakieś restauracji, przejdziemy się, prawdę mówiąc, nigdzie razem nie byliśmy...

- Jestem za, pójdę się szykować. - przelotnie pocałowała mnie w policzek, po czym zamknęła się w łazience, a ja siedziałem na podłodze uśmiechając się sam do siebie. Dopiero kiedy zakręcała wodę w łazience, oprzytomniałem i postanowiłem ulotnić się z jej sypialni. Sam wziąłem krótki prysznic i przebrałem się w ciemne jeansy, białą koszulę i marynarkę. Poprawiłem nieco włosy i byłem gotowy do wyjścia, chociaż Taylor siedziała jeszcze w swoim pokoju. Usiadłem więc na kanapie i poprawiłem koszulę. Przesiedziałem tak chwilę, aż w pokoju rozniósł się stukot szpilek, odwróciłem się w tamtą stronę i na mojej twarzy automatycznie pojawił się szeroki uśmiech. Taylor wyglądała przepięknie w krótkiej, białej sukience z krótkim rękawkiem.

- Wyglądasz pięknie. - zwykłym gestem przejechałem po jej policzku i złapałem ją za dłoń, ciągnąc w kierunku windy. Złapała mnie pod ramię, kiedy w niej staliśmy i oparła głowę na moim ramieniu.

                W restauracji ugościli nas najlepiej jak mogli, biorąc pod uwagę fakt, że nie rezerwowałem stolika, ani nie uprzedzałem nikogo o swoim przybyciu, korzystałem jednak ze swojej sławy i zajmowaliśmy właśnie miejsce w jednej z najlepszych restauracji z Nowym Jorku. Pomogłem Taylor usiąść i sam zająłem miejsce na przeciwko niej. W tle leciała cicha muzyka, podczas gdy my zamawialiśmy swoje dania. Zza kart uśmiechałem się co jakiś czas do blondynki siedzącej a przeciwko,a ona odwzajemniała to tym samym.

                Od kobiety przechadzającej się pomiędzy stolikami z koszykiem róż, kupiłem jedną, symboliczną, czerwoną i podałem ją Swift. Podziękowała i zarumieniona poprosiła kelnera o wazon z wodą, który dotarł do nas w chwilę później razem z naszymi daniami.          

                Po skończonym posiłku posiedzieliśmy chwilę, aż całkiem miła piosenka sprawiła, że poprosiłem swoją partnerkę do tańca. Przytuleni kołysaliśmy się w rytm muzyki, a przygaszone światła dodawały temu niesamowity klimat. Przytuliłem Taylor mocniej do siebie, chciałem, żeby czuła, że jestem przy niej całym sobą i przymknąłem oczy. Tam znajdowałem się w odpowiednim miejscu, wszystko było w porządku, Taylor była przy mnie, a ja byłem spokojny, całkowicie spokojny.

                Przechadzaliśmy się nocą po parku, a drogę oświetlały nam gwiazdy i latarnie co kilka metrów. Żadne z nas się nie odzywało, myślę że po prostu tego nie potrzebowaliśmy. Objęci brnęliśmy w cichą, ciepłą noc. Pomimo tego, Taylor miała na sobie moją marynarkę narzuconą na ramiona, bałem się, że nie powie mi, że marznie, a nie chciałem, żeby się rozchorowała. Przecież musi być zdrowa, żeby przyjechać ze mną na premierę koncertu.

                Uśmiechnąłem się. Już jutro mogę wrócić do domu, żeby za kilka dni znów odwiedzić to magiczne miasto. Premiera na pewno będzie fantastyczna, co prawda nie oglądałem nagrań ze swojego koncertu, ale ufałem im w stu procentach, co do tego. Wiedziałem, że musimy powoli wracać, żeby spakować torby, lot mamy z samego rana, ale jakoś nie spieszyłem się co do tego, chciałem zatrzymać się w tym miejscu, tu mogłem być sobą, a kim będę po powrocie to Los Angeles? Tego sam nie wiem. 

***

Tak, tak, wiem, nie pisałam prawie pół roku nowego rozdziału... W ciągu tego czasu zastanawiałam się, czy nie skończyć swojej blogowej przygody, albo przynajmniej nie zawiesić bloga, ale ostatnio trochę do tego wszystkiego powróciłam :) Nowy wygląd zawitał na stronie, rozdział też napisany przed dwoma dniami, teraz tylko pozostaje mi czekać na wasze opinię! 

Następny postaram się dodać jeszcze przed maturką..