PROLOG

                Zatracałem się w jej oczach każdego cholernego dnia. Byłem uzależniony od jej zapachu, dotyku, nawet głupiego, przelotnego spojrzenia.  Tkwiłem w całym tym bagnie ze świadomością, że ona nie wróci już do mnie, ale nie potrafiłem odpuścić. Odwiedzałem ją, uczyłem i byłem zawsze, kiedy mnie potrzebowała, ale nie doceniała tego. Była zbyt zapatrzona w niego.

                Ze złością cisnąłem kamień w pień starego drzewa, przy którym spotykaliśmy się za każdym razem, dzisiaj też tu czekałem, pewnie na marne. Wiem, że się nie pojawi, ale jakaś siła nie pozwala mi stąd odejść, więc stoję bezsilny na środku małej polanki. Zostaję tu tylko do dwunastej, przysięgam samemu sobie, choć tak naprawdę nie wiem, czy dotrzymam owej obietnicy.

                Przy niej jestem nikim. Ale kocham ją jak głupiec. To dziwne co miłość potrafi zrobić z człowiekiem. Na początku jest pięknie, jak w bajce, a potem wszystko się sypie, jakby miłość przemijała wraz z porami roku. Wiosną jest delikatnie i świeżo, latem jest pięknie i gorąco, jesienią jest łzawo i powoli dążymy do końca, zimą natomiast zostajemy sami. Właśnie do tego porównałbym jej miłość do mnie – do zimy, choć ja kochałem ją wyłącznie wiosną i latem.

                Od dłuższego czasu czuję, że nie potrafię kochać nikogo innego poza nią, a może nawet tego nie chcę, tak samo jak nie chce słyszeć ich weselnych dzwonów. Chciałbym spróbować jeszcze raz i zrobię to, jeśli tylko przyjdzie tu, zamiast kierować się w wyznaczone przez nich miejsce. Bo wiem, że niekończąca się miłość nie jest czymś, czego można się nauczyć, ale tak się składa, że ona sama mi ją pokazała.

                Poczułem ucisk, kiedy dzwon kościelny wybił dwanaście razy, a ja odwróciłem się w stronę dróżki, która prowadziła do domu. Nie ruszyłem się jednak z miejsca ani na krok.  

***

Mam nadzieję, że znośnie :)