Rozdział XVIII: Oddychać, uśmiechać się i funkcjonować.

                Patrzyłem jak kubek spada w dół i rozpryskuje się po ziemi. Czarna kawa strumieniem skapywała ze stołu. Nie potrafiłem się ruszyć, nie potrafiłem otworzyć ust ani wypowiedzieć pojedynczego słowa. Coś ciemnego rozlało się po moim ciele, jak kawa która zakrywała sobą podłogę.

                Nie rozumiem.

                Kap… Jest zaręczona? Przecież obiecała.

                Kap… Wybaczyła mu? Wczoraj mówiła, że wróci do mnie.

                Kap… Wczoraj, właśnie wczoraj, była cała moja. Tylko moja.

                Oparłem głowę na ramionach, a łzy z bezsilności potoczyły się po mojej twarzy. Udało jej się, złamała mnie. Złamała tak mocno, że miałem ochotę sam zakopać się pod ziemią. Pierwszy raz w życiu poczułem, że nie chcę już żyć, bo życie bez niej nie ma dla mnie sensu.

                Nim się zorientowałem, pakowałem swoje rzeczy do torby. Nie kontrolowałem tego co robię, a usta miałem zaciśnięte. Co jakiś czas moje oczy zachodziły mgłą. Nie mogłem tu zostać ani chwili dłużej. Nie potrafiłem patrzeć na łóżko, w którym spała przy moim boku. W którym wyznawała mi miłość i obiecywała, że już nigdy nie zostawi. Wierzyłem w każde jej słowo. Wierzyłem jej, aż do teraz.

                Złapałem zapakowaną torbę i powoli zszedłem po schodach. Na blacie zostawiłem kartkę rodzicom, że wracam do Nowego Jorku tylko, że przełożyłem wyjazd o kilka dni wcześniej. Nie chcę, żeby widzieli mnie w takim stanie. W ogóle nie chcę, żeby mnie widzieli.

                Podałem kierowcy adres domu Marshalla i oparłem się o siedzenie. Myśli tłoczyły się w mojej głowie sprawiając, że chciało mi się krzyczeć. Byłem zraniony jak nigdy dotąd. Nie potrafiłem dopuścić do siebie myśli, że już nigdy nie będzie tak jak powinno. Za kilkanaście lat nie będę miał domu z ogródkiem i dziećmi w środku. Nie będą biegały wokół nas i nie będą czekały za kulisami, kiedy będę grał koncert. Nie wezmę pięknego ślubu, bo kobieta, której dałbym swoje nazwisko przyjmie je od kogoś innego. Nie będę miał przyszłości, o której śpiewałem w swoich piosenkach. W tym momencie, siedząc w żółtej taksówce w ogóle nie widzę swojego przyszłego życia. Widzę tylko ciemność, która towarzyszy mi na każdym kroku.

                Zostawiłem torbę w bagażniku i poprosiłem kierowcę, żeby na mnie zaczekał. Schowałem ręce w kieszeniach i skierowałem się do drzwi wejściowych. Nim zapukałem, pojawił się w nich Marshall.

- Piwo czy wódka? – zapytał zanim zdążyłem otworzyć w ogóle usta. Pokręciłem głową i pierwszy raz tego dnia cień uśmiechu pojawił się na moich ustach.

- Przyjechałem się pożegnać. – wskazałem ręką na taksówkę. – Jadę promować koncert.

Spojrzał na mnie spod uniesionych brwi.

- Uciekasz, Nick.

- Być może. – podniosłem głowę i spojrzałem w słońce. Świeciło jaskrawe gdzieś wysoko na niebie i było w nim coś tak odległego, zdystansowanego, że jego piękno przebijało się przez moje ciało. – Pewnie czytałeś dzisiejszą gazetę. – pokiwał głową, a ja zagryzłem usta od środka. – Nie mogę tu być, kiedy ona jest jednocześnie tak blisko i daleko. Nie potrafię, Marshall.

Westchnął.

- Ta baba zniszczyła ci życie, a ty wciąż ją kochasz. – pokręcił głową. – Jesteś niesamowity, Nick. Jedź do tego swojego miasta marzeń i spełniaj marzenia. – uśmiechnął się i poklepał mnie po ramieniu. – Znajdź sobie kogoś, kto cię doceni i bądź szczęśliwy. Szerokiej drogi, przyjacielu.

Wpadliśmy sobie na chwilę w ramiona. Byłem tak wzruszony jego słowami, że nie mogłem otworzyć ust, żeby coś powiedzieć.

- Do zobaczenia. – rzuciłem przez ramię i wsiadłem do taksówki. Obejrzałem się przez ramię i zobaczyłem, że Marshall nie wszedł jeszcze do domu. Uśmiechnąłem się, bo wiedziałem, że on jako jedyny nigdy mnie nie zostawi. To raczej ja zostawiam go.

                Z trudem przebiłem się przez lotnisko pełne paparazzich, którzy już wiedzieli o moim wyjeździe. Pewnie zauważyli taksówkę przed moim domem i torbę, którą niosłem w ręku, kiedy wychodziłem. Przeszedłem przez odprawę i pomachałem fanom, po czym wsiadłem do samolotu i zająłem swoje miejsce. Chciałem wyłączyć się i przestać myśleć o wszystkim, ale nie mogłem. To zabijało mnie od środka. Uczucie straty trzymało w pięści moje płuca i nie pozwalało w pełni oddychać.

                Późnym wieczorem zameldowałem się w hotelu i wjechałem windą na górę do swojego pokoju. Rzuciłem torbę i stojąc na środku pokoju, zastanawiałem się, co dalej? Co mam robić, kiedy czuję, że wszystko straciło już sens.

                Z płucami pełnymi powietrza podszedłem do okna, które rozciągało się od podłogi do sufitu i od jednej ściany do drugiej. Oparłem ręce o zimną szybkę i pochylając głowę, spojrzałem w dół. Obserwowałem wszystkich tych ludzi, małych i obcych, ale pewnie przez kogoś kochanych, mających na świecie swoją drugą połowę, powierzających jej swoje sekrety i marzenia, obiecujących dozgonną miłość. Zapragnąłem znaleźć się tam między nimi. Chciałem zostawić wszystkie swoje problemy w tym pokoju, zamknąć je na klucz i nie otwierać już nigdy więcej. Pragnąłem, by zostały tu na górze na tyle wysoko, żeby nikt inny nie mógł ich dosięgnąć.

                Słoneczny dzień zamienił się w chłodną noc.

                Zgasiłem lampkę i położyłem się spać, przypominając sobie, że za kilka godzin znów nastanie dzień, a ja będę musiał żyć. Oddychać, uśmiechać się i funkcjonować normalnie, pomimo dziury wypalającej sobie miejsce w mojej piersi.

                Obudziło mnie pukanie do drzwi. Niechętnie otworzyłem oczy i przetarłem je ręką. Usiadłem, wypuściłem powietrze i pilnowałem samego siebie, żeby zaczerpnąć je z powrotem. Wstałem chwiejąc się na nogach i otworzyłem drzwi.

- Śniadanie, Panie Jonas. – machnąłem ręką, pozwalając mu wejść i podziękowałem, kiedy wychodził. Nie miałem ochoty na jedzenie, więc odsunąłem tacę na bok i usiadłem na łóżku.

                Zacząłem pisać wers za wersem i stawiać nutę za nutą, a piosenka nabierała powoli kształtu. Moja osobista terapia dawała mi swoistą satysfakcję. Przelewałem swoje uczucia na papier, kiedy zadzwonił telefon, a na wyświetlaczu pokazało mi się zdjęcie Demi. Nie chciałem odbierać, bo wiem, po co dzwoni, ale odebrałem ze strachu, że mogło jej się coś stać.

- Cześć, masz czas na studio?

Zmarszczyłem brwi i zamrugałem kilka razy, rozglądając się dookoła, już sam zwątpiłem w to, czy naprawdę wyjechałem z LA.

- Dems, jestem w Nowym Jorku. – stwierdziłem pewnie.

- No co ty nie powiesz? – zironizowała. – Też czytam gazety, Nicholasie. – prawie zobaczyłem jak uśmiecha się po drugiej stronie.

- Też pracujesz nad płytą?

- Nie, ty pracujesz i zaproponowałeś mi duet, nie pamiętasz? – zaśmiała się.

- Pamiętam, ale dopiero przyleciałem i nie kontaktowałem się z wytwórnią.

- Nick, jestem w studiu na Piątej Alei, przyjedź za godzinę, będę czekać.

- Okey.

Rozłączyłem się i odłożyłem gitarę na miejsce, a kartkę z piosenką schowałem w portfelu. Nie dokończyłem jej jeszcze, ale chciałem pokazać ją Demi. Westchnąłem i wstałem.

                Weź prysznic, Nick – poleciłem samemu sobie i skierowałem się w stronę łazienki. Żyj normalnie, powtarzałem sobie w myślach.

                Godzinę później, po serii poleceń wydawanych samemu sobie, w końcu wszedłem do studia i uściskałem przyjaciółkę, która powitała mnie w drzwiach. Oczywiście ochrona musiała pomóc przejść mi te 10 metrów dzielących taksówkę od drzwi. Taka cena sławy, stwierdził jeden z nich.

                Wypuściłem ją ze swoich ramion i ramię w ramię udaliśmy się do pokoju nagrań.

- Zgaduję, że nie chcesz o tym gadać. – odezwała się pierwsza, wciąż patrząc przed siebie.

- I masz rację. – pokiwałem głową.

- Tylko, że… Dobra, nie nalegam, ale powinniście pogadać. Wiem, że to trudne, zwłaszcza w tej chwili, ale jest więcej historii niż zdajesz sobie z tego sprawę.

- Dems, to naprawdę nieodpowiednia chwila na to. – uśmiechnąłem się resztkami sił i z portfela wyciągnąłem kartkę z nową piosenką. – Chcesz posłuchać nowej piosenki?

- Jasne. – uśmiechnęła się i podała mi gitarę stojącą wcześniej w kącie pokoju.

- Nie dokończyłem je jeszcze, ale… Zrozumiesz.

Pokiwałem głową i przejechałem palcami po strunach.

- Próbuję zasnąć, ale budzisz mnie, bo staram się ujrzeć dobrą stronę zamiast czuć się dobrze. Nie chcę słyszeć gongu weselnych dzwonów. Przepraszam za moją ostrą reakcję, zaskoczyłaś mnie. I jeśli mam być szczery, mam nadzieję, że przyłapiesz mnie na okazywaniu, jak jestem szczęśliwy. Nie pozwolę ci zauważyć prawdy, bo jeśli przypomnisz sobie, nasza rocznica przypada na jedenastego czerwca. Nie, nie chcę kochać, jeśli to nie jesteś ty. I nie chcę słyszeć weselnych dzwonów. Może spróbujemy ten ostatni raz? Ale nie chcę słyszeć gongu weselnych dzwonów.

Spojrzałem na nią. Na jej twarzy dostrzegłem zamyślenie i to jak odległa wydawała mi się teraz. Po chwili po jej policzkach potoczyły się łzy.

- Demi, co się…

- Nick. – wydusiła nie dając mi dokończyć. –Wiem, że w tej chwili jesteś zrezygnowany, prawdopodobnie nie masz na nic ochoty – cóż, miała rację. – ale jeśli nie chcesz jej stracić to ona koniecznie musi usłyszeć tą piosenkę.

- Nie. – pokręciłem głową i westchnąłem. – Nie zadzwonię do niej ani nie napiszę i nie wspomnę jej imienia. Nie wiem, co mam robić, chyba dam jej po prostu odejść… Teraz najważniejsze jest dla mnie nauczenie się, jak żyć. Jak oddychać i jak spełniać marzenia. Miley zawsze będzie miłością mojego życia, to nie tak, że wymarzę ją ze swojego świata, zawsze będzie dla mnie wyjątkowa, ale to jasne, że wybrała kogoś innego. Demi, byłbym gotów jej się oświadczyć, gdyby nie zrobiła tego, co zrobiła. Oddałbym jej swoje nazwisko, ale… Cóż, nie wszystko zawsze idzie po naszej myśli. – obróciłem się i starłem palcami łzy z jej policzków. – Nie płacz, bo nie chcę słyszeć twojego zachrypniętego głosu na mojej piosence.

- Oh, chrzań się, Nick. – mruknęła i przewróciła oczami. – Daj mi tekst i idź przodem, mądralo, ja pójdę po coś do picia zabiorę i Eddiego, żeby monitorował nagranie.

Zamknęła za sobą drzwi, a ja stanąłem w miejscu i położyłem dłoń tam, gdzie biło moje serce. Nie wiem, skąd zebrało się we mnie tyle sił, żeby otworzyć się przed Demi. Teraz z pewnością mnie one opuściły, ale trzymałem się ich rękoma, tak jak tonący stara się uchwycić rękoma cokolwiek.

Nie mogę utonąć. 

I schowam swoją dumę do kieszeni
Jesteś jedyną, którą kocham
I mówię "żegnaj"

***

Jeszcze dwa! A nowe opowiadanie szykuje się, oj szykuje :)

Trochę mi zajęło pisanie tego rozdziału i nie powiem, męczyłam się nad nim co pewnie obniżyło jego jakość, ale ostatecznie uznam, że ujdzie, a nawet jestem zadowolona z niektórych jego momentów.

Wiem, że namieszałam ze wszystkim, ale w tym opowiadaniu chodzi o przewrotność losu i przewrotność miłości. Raz są wzloty, raz upadki, a życie nigdy nie układa się tak, jak sobie to planujemy. Pomimo tego, warto wierzyć do samego końca.

Do napisania :)