Rozdział III: Nie idź, Nick. Zniszczysz wszystko.

                Kłamałem. Nie pojawiłem się w jej domu następnego dnia, w kolejnych też nie przyszedłem. Ignorowałem jej telefony i wszystko co z nią związane. Nie chciałem, żeby znowu wracała do mojego życia, chciałem dać jej odejść, bo najlepsza miłość to taka, która na to pozwala, ale ona wciąż wracała, za każdym razem i w jakiś chory sposób nie potrafiłem tego przerwać.

                Starałem się zachowywać w miarę normalnie, jakby wszystko z powrotem było dobrze. Wstawałem rano, ubierałem się, zabierałem Elvisa i wracałem punktualnie na obiad. Uśmiechałem się, starałem się naprawiać relacje z braćmi i bawiłem się z Frankim, ale wszystko to powoli zacierało kres mojej wytrzymałości. Nie potrafiłem dalej udawać, że jest w porządku, kiedy tak naprawdę nie jest. 

                Dzisiejszego dnia nie miałem siły na to, żeby podjąć jakąkolwiek próbę wstania z łóżka. Dlatego leżałem na wznak i beznamiętnie gapiłem się w sufit. Nie zamykałem oczu i w ogóle ich nie zmrużyłem przez całą noc, bo jak tylko to zrobiłem, przed oczami pojawiał mi się jej obraz. Nie potrafiłem wyrzucić go z pamięci. Przypominały mi się wszystkie te chwile, które spędziliśmy razem i poczułem, że łzy gromadzą się pod moimi powiekami. Wpadłem w furie. Wstałem z łóżka i podszedłem do biurka z którego zrzuciłem wszystkie znajdujące się na nim rzeczy. Kopnąłem w krzesło, które przewróciło się i wpadło na szafkę nocną. Stłukłem wazon i narobiłem tym nie małego hałasu. Jednak w tej jednej chwili nie dbałem o nikogo, ani o nic. Szkło rozprysło się po pokoju tak jak niedawno moje serce. Woda rozlała się po dywanie, a kwiatek leżał w tych wszystkich pozostałościach i jakoś nie miałem ochoty go podnosić, tak jak nikt nie pomógł mi z moim własnym sercem.

- Nick? – Usłyszałem za sobą cichy szept i zlękniony spojrzałem w kierunku drzwi. Frankie.

- Czego chcesz? – Warknąłem nie mogąc uspokoić swoich emocji nawet w kierunku najmłodszego brata.

- Jestem głodny. – Dodał zmieszany.

- Niech mama ci zrobi, Frankie. – Mruknąłem zwieszając głowę na ramionach.

- Ale jej nie ma…

- Wynoś się stąd smarkaczu! – Wybuchłem i spojrzałem na niego czerwony ze złości. Mały z załzawionymi oczyma zniknął za drzwiami, a ja zastanawiałem się, dlaczego oni wszyscy nie mogą dać mi spokoju?

                Złapałem czarną skórę i zbiegłem po schodach po czym trzasnąłem drzwiami. Zamierzałem pójść do niej, ale na świeżym powietrzu ponownie dotarło do mnie to, że cała ta sytuacja i wszystkie zdarzenia są z jej winy. Zmieniłem więc kierunek i poszedłem do domu najlepszego przyjaciela.

                Planowałem urżnąć się w trupa po raz kolejny, choć tak naprawdę to nie miało sensu. Przysiadłem na ławce po drodze i oparłem głowę na ramionach. Byłem bezsilny, wściekły i nie wiedziałem co z sobą zrobić. To wszystko jej wina, wiedziałem o tym, ale to nie przeszkadzało moim myślom w surfowaniu wokół niej. Moje ręce drżały, a serce ściskało się na jej widok, bo tak naprawdę nie mogłem jej już mieć. W końcu zacząłem się zastanawiać, jak wygląda prawdziwa miłość?

Pisałem kiedyś piosenki o tym uczuciu, ale teraz wydaje mi się, że tak naprawdę nigdy nic o nim nie wiedziałem. Bo kocham ją, ale ona potrafi mnie tylko ranić. Odchodzi, wraca i niedługo na pewno znów odejdzie, kiedy tylko przestanę jej być potrzebny. Czy to jest właśnie miłość?

                Wstałem z ławki, kiedy tylko zobaczyłem kilku mężczyzn przyglądających mi się z myślą, że nie widzę ich aparatów. Pokręciłem głową i ruszyłem w dalszą drogę do domu Marshalla, byłem pewien, że go tam zastanę, więc nie dzwoniłem.

                Nacisnąłem dzwonek i oparłem się o framugę. Czekałem, aż mi otworzy, ale zamiast tego zauważyłem rozchichotaną dziewczynę wychodzącą z jego domu. Zaśmiałem się pod nosem i pomachałem jej na pożegnanie, za pewne była jeszcze zamroczona poprzednim wieczorem i nie poznała, że ja to ja, a nie facet, z którym spędziła noc.

                Wszedłem więc do środka i skierowałem się do salonu, w którym od razu otworzyłem okna, odór seksu nie był z moim typie, a na pewno właśnie ten zapach czułem, sądząc po stringach zawieszonych na lampce. Poklepałem Marshalla po nogach, żeby je odsunął i usiadłem, wbijając się swoim ciężarem w kanapę. Westchnąłem i obróciłem się do niego.

- Baby mnie kiedyś wykończą… - Mruknąłem i przetarłem twarz ręką.

- Baby czy jedna konkretna? – Westchnął i podniósł się.

- Marsh, czemu ona ciągle wraca? Ja, ja już nie mogę… - Dodałem od niechcenia. – Ma tego swojego Liama, więc czemu nie chce się ode mnie odczepić? Ona, ona wie, że mam do niej słabość i wrócę za każdym razem kiedy poprosi, z nadzieją, że przyjmie mnie z powrotem… Nie chcę już przez nią cierpieć.

- Nick… Chcesz się napić? – Mruknął po chwili, zdawało mi się lub nie, ale na pewno nie słyszał mojego wywodu.

- Taa… - Pokiwałem głową i poprzesuwałem graty ze stołu, żeby zrobić nam miejsce, w tym czasie Marshall zdążył już wrócić z butelką przeźroczystego płynu i ustawił dwa kieliszki przed nami. Po opróżnieniu połowy Marshall zmienił tok rozmowy i zaskoczył mnie tym, co powiedział, bo sam zastanawiałem się nad tym wcześniej.

- Kiedy byłem z Hayden… - Westchnął i spojrzał przez okno, na chwilę zawiesił głos, ale po chwili kontynuował: - Hayden była dla mnie osobą, którą Miley jest teraz dla ciebie, właściwie to była wszystkim. Kiedy odeszła, wydawało mi się, że niebo płacze razem ze mną, bo anioł za którego ją uważałem okazał się zupełnie kimś innym, kimś kogo nie znam, obcym. Wtedy zacząłem zastanawiać się… Tylko się nie śmiej, ale zastanawiałem się, czy ją kochałem i… Kochałem, myślałem, że to była miłość, kiedy jednak zobaczyłem cię z Miley… To wy mieliście coś prawdziwego i choć ona odeszła, masz jeszcze szansę na coś podobnego, tylko z kimś innym… Pamiętaj Nick, że nigdy nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, a ty nie możesz być już z nią, to się nie uda, jeśli zostawiła cię raz to zostawi i drugi. – Otworzyłem usta ze zdziwienia, bo to prawda. Ja ją kocham, ona mnie kocha, ale nasza miłość jest zakazana, bo ona ma kogoś innego i nie wiem, co do niego czuje, ale… To wydaje się być prawdziwe, lepsze od tego co my mieliśmy. Zawiesiłem głos i spojrzałem na wyświetlacz, kilka nieodebranych połączeń od mamy. Prychnąłem, pewnie chce mi znów suszyć głowę, bo nakrzyczałem na Frankiego. Dopiłem kolejny kieliszek i kiedy wstałem, zdałem sobie sprawę, że kręci mi się w głowie, a słońce za oknem zamieniło się w zimny, biały księżyc. Uśmiechnąłem się blado i ruszyłem do łazienki, w połowie kroku jednak znów zadzwonił telefon i jej obraz na wyświetlaczu zaniepokoił mnie, miałem dziwne przeczucie, nie dzwoniła kiedy nie przychodziłem, ale odzywa się teraz? Marshall doskonale odgadł, kto dzwoni, a kiedy odebrałem i po dłuższej chwili obróciłem się do niego, wiedział już o co chodzi.

- Nie idź, Nick. Zniszczysz wszystko.

- Muszę, tu chodzi o Franka. – Szepnąłem, choć zdawałem sobie sprawę, że on mnie nie obchodzi, że idę tam tylko po to, by ją zobaczyć. Tęskniłem, pomimo tego wszystkiego.

                Zamknąłem za sobą drzwi i biegiem ruszyłem w kierunku domu. Wszystkie zawroty głowy odeszły, kiedy otuliło mnie zimne powietrze nocy. Alkohol jakby wyparował, a ja biegłem do niej. Jak książe do swojej księżniczki, jebane bajeczki. Przeraziłem się jednak, kiedy przed domem zobaczyłem radiowozy, rodziców tulących się do siebie i moich braci dyskutujących gdzieś na boku.

- Mamo?

- Nick! – Krzyknęła i przytuliła mnie do siebie. – Gdzieś ty był, dzwoniłam tyle razy… Frankie uciekł, jak wróciłam już go nie było, Nick… Nick, powiedz mi, że był z tobą, że nie zostawiłeś go samego… - Mówiła roztrzęsiona, a ja jedynie mogłem spuścić głowę.

- Zostawiłem. – Przytaknąłem cicho. Bałem się spojrzeć jej w oczy, ale kiedy to zrobiłem, zauważyłem rozczarowanie tym, kim się stałem. Ja też jestem rozczarowany, przyznałem jej w duchu. – Powinniście poszukać go w parku… - Dodałem. – Znaczy się, ja pójdę…

- Nie. – Przerwała mi. – Zostań tu, pójdę tam z tatą i twoimi braćmi. – Jasno dała mi do zrozumienia, że nie jestem potrzebny. Jestem pewien, że mniej by bolało gdyby uderzyła mnie w twarz z całych swoich sił. Zawiodłem własną matkę. Patrzyłem jak odchodzi jednak po chwili obraz przysłonił mi Kevin.

- Nie sądziłem, że jesteś do tego zdolny… - Mruknął i zmierzył mnie wzrokiem, już miał odchodzić kiedy odwrócił się i wymierzył mi cios prosto w nos. –To za Franka. – Dodał i pobiegł kawałek, by dogonić rodziców. Poczułem jak krew sączy się po mojej twarzy i upada na ziemię, ale ból, który czułem w środku był gorszy. Usiadłem na krawężniku i poczułem, że potrzebuję…

- Nick? – Jej. – Chodź do domu. – Poprosiła i chwyciła mnie pod ramię. Przytuliłem ją do siebie, nie przejmując się wibracjami wysyłanymi z wnętrza mojego ciała. Zamknąłem drzwi domu i po schodach kierowałem się do swojego pokoju. Zapomniałem o całym tym bałaganie, który tam zostawiłem i oboje weszliśmy do środka.

- Pójdę po jakiś ręcznik. – Zaproponowała i zniknęła zaraz za drzwiami, doskonale wiedziała, gdzie jest łazienka. W międzyczasie ja oparłem się o ścianę i przymknąłem powieki spod których wypłynęły łzy. Nie wstydziłem się ich ani ich nie powstrzymywałem, po prostu na to pozwoliłem. Kiedy wróciła nie powiedziała ani słowa, usiadła obok i przyłożyła ręcznik do mojej twarzy. Kiedy zmyła ślady krwi, pocałowała mój policzek i przytuliła mnie do siebie. Rozpłakałem się jak małe dziecko. Płakałem i trząsłem się w jej ramionach, a ona szeptała do mojego ucha. Była dobra, a ja zwalałem na nią całą winę. Wiem, że została przy mnie całą noc. Czułem to.  

***

Zdecydowanie podoba mi się ten rozdział, nie wiem co mnie do niego zainspirowało, ale... Esej skończony, aktualnie jestem na chorobowym, więc jest czas :D 

Liczę na jakieś szczere opinie! :)